هم نفس با كربلا

مقدّمه

از عاشورا سخن گفتن و بر صحنه هاى كربلا گريستن، بدون شناخت كافى از جايگاه شخصيّت امام حسين عليه السلام، و مطالعه در ابعاد مختلف انديشه، ايمان و اخلاق آن بزرگوار و نيز تدبّر در مضامين سخنان و بيانات گرانسگ آن حضرت، نمى تواند تضمين كننده سعادت انسان در دنيا و رستگارى او در آخرت باشد.

اگر سرودن يك بيت شعر در رثاى امام حسين عليه السلام مى تواند خانه اى در بهشت براى انسان به ارمغان آورد؛ و اگر ريختن يك قطره اشك در عزاى او مى تواند تضمين كننده ورود به بهشت باشد، از آن روست كه شعر را مى توان دستمايه شعور و ادراك مقام و موقعيت امام حسين عليه السلام و مقدمّه اى براى انديشه ورزى و احساس مسؤوليت در ادامه راه او قرار داد و اشكبارى را مى توان سند همدلى، همراهى و هميارى سيّدالشهدا عليه السلام وخيل شهيدان كربلايى به حساب آورد.

با چنين نگاهى است كه از ديرباز، از همان آغازين روزهاى پس از شهادت امام حسين و ياران و فرزندانش عليهم السلام، مرثيه سرايى، نوحه خوانى، ماتم گيرى و اشكريزى بر آنان، سنّت گشته و چنين سنّتى مورد تأييد و ترغيب امامان معصوم عليهم السلام و اولياى الهى قرار گرفته است.

و بدين سان خون مقدّس ابا عبداللَّه الحسين عليه السلام در رگهاى هميشه تاريخ جارى مانده و نهضت او همه ستمديدگان و مستضعفان را به

فصل ماتم

داغ محرّم

آسمان در آسمان باران ز چشمم ريخته ماه بر گلبرگهاى لاله شبنم ريخته

هرچه عالم درد و داغ و محنت و اندوه داشت دست گردون بر دل اولاد آدم ريخته

آنكه در رقص جنون آورد با تيغش مرازخم عريان مرا از عشق مرهم ريخته

ساقى از روز ازل مست از بلايم ساخته در گلوى جام من صهباى ماتم ريخته

لاله مى ريزد ز باغ آسمان بر روى خاك يا كه خون از ديده ى عيسى بن مريم ريخته

هيچ مى دانى چرا عاشق بسوزد، چون كه دوست در گلوى عاشقان داغ محرّم ريخته

جاى ماندن نيست در اين خاكدان «ياسر» از آنك بى قرارى در فنا آباد عالم ريخته

در قاب عاشورا

اى ستيغ قلّه ها تصويرى از رعنائى ات آفتاب آيينه اى در قاب عاشورائى ات

مى چكد خورشيد هر روز از نگاه روشنت خيمه دارد در افق تنها دل شيدائى ات

كربلا تاريخ موّاجى ست در دست زمين كز اشاراتى وزد با ديده ى دريائى ات

راه حق پيموده اى از ابتدا تا انتهااى حيات عشق جاويدان زحق پيمائى ات

***

نقش زد، لَمْ يَسْتَقِم، بر تشنگى هاى لبت تيغ حيران مانده از اين نفس بى پروائى ات

بس كه تيغ و نيزه گل بر پيكرت آورده انديك گلستان زخم دارد سينه ى صحرائى ات

اين تو بودى، عشق بود و سجده پيش پاى دوست مى گذشت آنجا چه شيرين لحظه ى تنهائى ات

غير اشكى كز دو چشمت ريخت برروى لبت

مناى كربلا

اين دل لبريز خونم در هواى كربلاست جان مشتاقم خريدار بلاى كربلاست

هر دل بشكسته اينجا همقدم با تشنگى ست هر گلوى تشنه اينجا همصداى كربلاست

بى سبب دل را درون سينه زندان كرده ام جاى اين دل در حريم دلرباى كربلاست

هر كه مشتاق بهشت است و بدان سو مى رود

در آرزوى كربلا

«بر مشامم مى رسد هر لحظه بوى كربلا»مى رود با هر نفس اين دل به سوى كربلا

«تا بگيرم در بغل قبر حسين بن على»آمدم من كو به كو در جست وجوى كربلا

آشناى دل

دل هيچ جلوه گاهى جز كربلا نداردجز كربلا حريمى ياران صفا ندارد

با نى نواى ديگر سر كن به نينوا، چون غير از نواى غربت اين نى نوا ندارد

بيهوده مى بَريدم بهر شفا به هر كوجز كربلا دل من دارالشّفا ندارد

احساس غربتم را حسّ كن كه در دو عالم غير از حسين اى دل جان آشنا ندارد

دل بى ولايت او كمتر ز خشت و سنگ است جان بى محبّت او هرگز بها ندارد

مهتاب جلوه گاهش جز در حريم او نيست خورشيد بى نگاهش ره در سما ندارد

بيمار عشق اويم تنهاست او طبيبم جز تربت شريفش دردم دوا ندارد

با كربلا بگوييد اين نكته از دل من حتّى نسيم جنّت عطر تو را ندارد

خونبارى دل

مى رود كرب و بلا هر نفسى جارى دل تا شفا گيرد از آن آينه بيمارى دل

خط سرخى ست بر آيينه ى تاريخ كه هست نهضت كرب و بلا نهضت بيدارى دل

جان هر كس كه گرفته ست جلايى زحسين در همه عمر نبيند به خدا خوارى دل

گر كه دل داده ى آن زاده ى زهرا باشى عاقبت مى رسد او از پى غمخوارى دل

در دو عالم دل خود را بده در دست حسين كه اگر بارِ فتاده ست كند يارى دل

جز براى غم و اندوه حسين بن على كس نديده ست هنوز اشك من و زارى دل

غير تن هاى به خون خفته به ميدان بلاهيچ چشمى نرسيده ست به خونبارى دل

دل خود «ياسر» اگر داد به عشقش، چون كس نرسد در حرم سينه به سالارى دل

غربت شقايق

شود روشن به نور عشق اگر دل زند بر هستى عالم شرر دل

به بزم بيقراران گردر آيدشود شمع و بسوزد تا سحر دل

اگر آتش بگيرد تار و پودش گذارد بر همه هستى اثر دل

نمى جويد طريقى جز ره دوست ندارد جز محبّت همسفر دل

به ميدان بلا در راه دلداربه جان خود خريده صد خطر دل

سپارد گر به دست عشق خود رادر اين سودا نمى بيند ضرر دل

چو آتش زير خاكستر نهان است كه مى گردد به آهى شعله ور دل

تمام لحظه ها بى منّت تن به كوى عشق گردد رهسپر دل

حرم عشق

تربتت جنّت دل هاى خدايى ست حسين جان من در ره عشق تو فدايى ست حسين

هر كسى دل به كسى داده وليكن از شوق دل من- اين دل من كرب وبلايى ست حسين

اى كه باشد حرم محترمت قبله ى دل كار دل در حرم عشق گدايى ست حسين

از در مرحمت خويش مرانى ما راكآنچه سوزد دل از آن، داغ جدايى ست حسين

جاده در جاده رها گشت دلم از پى تونظرى كن كه بر آن زخم رهايى ست حسين

ما از آن، خاك تو را خوب غنيمت شمريم كه به هر ذرّه ز خاك تو شفايى ست حسين

بى سبب نيست كه «ياسر» به تو دل داده و بس تربتت جنّت دل هاى خدايى ست حسين

شرار عاشقى

شام تاريك مرا از لطف روشن كن حسين اين كويرستان جانم را تو گلشن كن حسين

خانه اى دارم به نام دل، تو در آن جاى گيردر حريم امن جان من تو مأمن كن حسين

زندگانى در لباس عشق تو معنا دهداز كراماتت مرا اين رخت بر تن كن حسين

آتشى از عشق تو باشد مرا در جان و دل اين شرار عاشقى را شعله افكن كن حسين

تا ز عطر كربلا لبريز گردد هستى ام شور ايمان، شور دين ايجاد در من كن حسين

بر لب خشكيده، گويد عقل، جارى كن سرشك از گلوى تشنه، گويد عشق، شيون كن، حسين

اى همه احسان، در اين محنت سراى درد خيزيك نظر بر «ياسر» آلوده دامن كن حسين

گلشن اندوه

من خاك حريم حرمت بوده و هستم شرمنده ز لطف و كرمت بوده و هستم

در كوى سليمانى تو جاى گرفتم چون مور بزير قدمت بوده و هستم

مولاى دو عالم تويى اى دوست ولى من يك بنده ناچيز و كمت بوده و هستم

غير از سركوى تو به جايى نروم من سينه زن پاى علمت بوده و هستم

در گلشن اندوه تو پژمرده ترينم يعنى كه خريدار غمت بوده و هستم

من هيچ نيم هيچ، در اين راه چو «ياسر»خاك حرم محترمت بوده و هستم

فروغ صبح فردا

بهشت روح افزايم حسين است ز حق تنها تمنّايم حسين است

چراغ شام تاريكم رخ اوست فروغ صبح فردايم حسين است

دو عالم، بنده ى عشق وى استم و در اين راه مولايم حسين است

چه در ظاهر چه در باطن همينم مرا پنهان و پيدايم حسين است

ندارم غير مهرش تكيه گاهى مرا دنيا و عقبايم حسين است

بهشت جسم و جانم كربلايش سرور قلب شيدايم حسين است

گرفته هر كسى مأوا به جايى ببين اى عشق مأوايم حسين است

اگر «ياسر» به عشقش داده ام دل اميد قلب تنهايم حسين است

آيينه هستى

من كه خود را ذرّه اى در آستانت خوانده ام طايرى بى بال و پر در آشيانت خوانده ام

گر چه در آيينه هستى نمى آيم به چشم باز خود را نقطه اى در آسمانت خوانده ام

در محيط عشق نالايق و ليكن خويش راقطره اى در موج بحر بيكرانت خوانده ام

خويشتن را اى امير كاروان آفتاب چون غبارى در هواى كاروانت خوانده ام

گل تو را گفتم، تو بالاتر از آنى ليك من خويش را كمتر زخار بوستانت خوانده ام

عذر آن خواهم ز در گاهت كه با آلودگى خويش را دربان باغ بى خزانت خوانده ام

«ياسرم» از خوان احسان تو روزى خورده ام زآن سبب خود را غلام آستانت خوانده ام

آفتاب كربلا

چشمه آب بقايعنى حسين جوشش خون خدا يعنى حسين

رونقى داد آسمان عشق راكوكب سرخ ولا يعنى حسين

كاروان شوق را او راهبرخستگان را رهنما يعنى حسين

مشعل نورانى شب هاى دل كنز «مصباح الهدى» يعنى حسين

شعله هاى عشق را روشن ترين جلوه «شمس الضحى» يعنى حسين

نور مى افشاند از بام افق آفتاب كربلا يعنى حسين

ماند بر جا خاطراتى غم فزااز شهيد نينوا يعنى حسين

در طريق دوست سر ايثار كردجان نثار كبريا يعنى حسين

كرامت عشق

اى سيه پوشت دل من عشق رويت حاصل من اى كرامت بخش هستى لطف توشد شامل من

من در اين صحراى ماتم حاصلى جز غم ندارم آتش اين غم در اوّل شعله زد بر حاصل من

اين دل لبريز خونم در تماشايت نشسته غربت كرب و بلايت جلوه دارد در دل من

زورق قلبم شكسته غرق در درياى اشكم مهر تو در اوج غم ها لنگر من، ساحل من

محملى از اشك و ناله دارم از داغ غم تورو به سمت كربلايت آيد اكنون محمل من

در حريم آفتاب

اى اميد هر دو عالم من به عشق تو اسيرم اى شه ملك وجودم كن عنايت كه فقيرم

اى دو چشم تو بهشتم، اى بهار سر نوشتم مى برم وقتى كه نامت مثل يك گل در كويرم

خاك پايت را تو بنشان اى گل زهرا به رويم تا حسينى گردم آنگه پيش پايت من بميرم

شاد و خرسندم از آن كه درگهت را من غلامم فخرم اين باشد به عالم من غلام و تو اميرم

اى مزارت كعبه ى جان، كربلايت قبله ى دل

من سرا پا غرق شوقِ آن حريم دلپذيرم مرقد شش گوشه ى تو برده از من جان و دل را

اى حريمت آفتابم، من غبار اين مسيرم

شعله هاى عطش

تشنه ام اى تشنگان تشنه ى جام حسين سكّه ى جان و دلم خورده به نام حسين

داد ز «هيهات» (1) 1 خود برتن بى روح، روح زنده كند مرده را روح كلام حسين

كرب و بلايى شود جان و دل و هستى اش هر كه بتابد بر او نور قيام حسين

جايگهى در جنان دارد از اين آستان هر كه زجان در جهان گشت غلام حسين

آن كه بر او گريه كرد آورده فطرسش نى زملائك سلام بلكه سلام حسين

در كمند عشق

اى دل به شوق كربلا غرقابه خونت كنم با موج اشك سرخ خود از ديده بيرونت كنم

سردر كمند آرم تو را آخر به بند آرم تو رادر عاشقى رسواتر از فرهاد و مجنونت كنم

اى دل تو را بر مى كنم در خاك و خونت افكنم تا در طريق عاشقى گلگون گلگونت كنم

با اشك چشم و سوز جان، با آب و آتش در ميان همراه من آيى اگر حيران و مفتونت كنم

وصال دوست

بيا اى دل غبار كربلا باش عطش نوش نسيم نينوا باش

كبوتر باش و در آنجا رها باش بيا با شهپر خون هم صدا باش

به خون افتاده ى تيغ بلا باش كه از اين راه گردى جاودانه

***

بيا در كربلاى عشق اى دل بيا اى آشناى عشق اى دل

شوق وصال

هر دل كه ز نور تو ضياء داشته باشدره در حرم قُرب خدا داشته باشد

صحراى دل شيفتگان حرم شوق از گلشن عشق تو صفا داشته باشد

ايمن به معاد از شرر نار جهيم است آن كس كه به دل مهر تو را داشته باشد

بر خاك تو دانى كه چرا بوسه زند دل هر ذرّه خاك تو شفا داشته باشد

سرشك ارغوانى

به گلزار جهان غم آفريدندشقايق هاى ماتم آفريدند

براى دشت خشك ديدگانم زموج اشك و خون يم آفريدند

به پاس حرمت صبح دل افروزبه روى لاله شبنم آفريدند

داغ حسين

هنگامه ى ماتم است، عيدى نبودعالم همه درهم است، عيدى نبود

مى سوخت دل از داغ حسين و مى گفت:چون ماه محرّم است، عيدى نبود

به مناسبت تقارن سال نو با محرّم

حضرت مسلم بن عقيل عليه السلام

نقش غم

تادست فلك پرده ز رخسار كشيدخون بر دل من نقش غم يار كشيد

چون دسترسى نبود آنروز به تودشمن تن نايب تو بردار كشيد

آتش طغيان

كوفيان اين من و اين شام پريشان شمابرمَلا گشت به من ظلمت پنهان شما

ميزبانان همگى روى به بازار كنيدتا ببينيد چه كردند به مهمان شما

كوفه ويرانه ز پيمان شكنان خويش است حال اين اشك من و كوفه ى ويران شما

گرد بى كسى

ز اشك ديده تر كردم حريم دامن خود راكه تا شويم زِگرد بى كسى پيراهن خود را

من آن از پا فتاده باغبانم كاندرين غربت به دست خصم دادم غنچه هاى گلشن خود را

عجب نبود اگر از بام سنگم مى زنند اين قوم كه با خود دوست مى پنداشتم من دشمن خود را

گذارم تا اثر بر قلب سنگ خصم بد آئين سپر بر سنگهاى كوفيان كردم تن خود را

زِ جان قطع نظر كردم، به راه وصل ثاراللَّه چو ديدم بر سر دار الاماره مأمن خود را

جهان شد قيرگون «ياسر» مرا، آنجا كه مى ديدم نهان در ابر ماتم آفتاب روشن خود را

معراج عشق

دل من داغ را آيينه دار است رخ من لاله گون از شوق يار است

ميان كوچه ها مى گردم امّادل خونينم امشب بى قرار است

نمى گريم به حال خويش ليكن ز هجر دوست چشمم اشكبار است

ز خون در شهر غم آذين ببنديدكه امشب عاشقى مهمان دار است

براى غربتم اين بس كه حتّى طناب دار هم چشم انتظار است

عروج عاشقان از خاك و خون است ولى معراج من دارالاماره است

تن مهمانى امشب از ره كين به دست ميزبانان سنگسار است

براى وصل روى يار «ياسر»شهادت عاشقان را افتخار است

در مناى كوفه

اى گل باغ فاطمه هستى من فداى توگلشن جان من خزان مى شود از براى تو

من كه به جرم عاشقى بر سردار مى روم سرخوشم اى اميد دل كشته شوم به پاى تو

در يم خون فتاده ام، بسمل خويش را بخوان تا شنوم به موج خون بار دگر صداى تو

در ره تو فروختم گوهر بود و هست خودتا كه خريده ام به جان رنج و غم و بلاى تو

گر كه نشد ميسّرم بار دگر ببينمت نقش بود به چشم من چهره دلرباى تو

جانب كوفيان ميا، خون خدا، كه دم به دم داغ احاطه مى كند گلشن لاله هاى تو

هر دو كنيم جان فدا در ره عشق حق ولى كوفه بود مناى من كرب وبلا مناى تو

حماسه مسلم عليه السلام

عاشق فرزند زهرا، مسلمم جان نثار راه مولا، مسلمم

كوچه هاى شهر كوفه در عزاست طايرى در وادى غربت رهاست

اين چنين عاشق نديده روزگارتا به پاى خود رود بالاى دار

تير غم را بر دل زارم زنيدعاشقم عاشق، مرا دارم زنيد

كوفه گرديده منايم كوفيان!تشنه زخم شمايم كوفيان!

سينه ام را بحر طوفانى كنيدعاشقى را تشنه قربانى كنيد

تا كنون چشمى نديده در جهان دست مهمان را ببندد ميزبان!

اى شما سرچشمه هاى ظلم و كين!ننگ تاريخ بشر روى زمين!

شعله ى اشك

باز در محفل دل صحبت ايثار تو بودسخن از عشق تو و جذبه ى دلدار تو بود

به تماشاى قدت آمده در كوفه ى غم مردم چشم منِ خسته كه زوّار تو بود

نه فقط عطر محبّت چكد از نام گلت نرگس گلشن جان ديده ى بيمار تو بود

مُهر و سجّاده معطّر ز نماز شب توست كوفه را شمع شبش ديده ى بيدار تو بود

كربلا فصل شكوفايى نام تو ولى كوفه پائيزترين جلوه ى گلزار تو بود

كوچه در كوچه تو را بس كه غريبانه گذشت سايه ى غربت و غم تكيه ى ديوار تو بود

طوعه در طاعت حق بود و تو را يارى كردزان جماعت فقط اين پير مدد كار تو بود

اى ز پيمان شكنان روزه شكسته در خون واى ازآن لحظه ى خونين كه به افطار تو بود

ساقه هاى شكسته

يتيم و تنهاييم زغم رهان ماراغريب اين شهريم بده امان ما را

ز ظلم اهل كين ز پا در افتاديم گرفته تير غم چنان نشان ما را

دو گل ولى پژمان به باغ اندوهيم بيا تواى گلچين مكن خزان ما را

زمحنت بابا دو چشم ما خون است به برگرفت اكنون غم گران ما را

ببين در اين غربت نشسته از ماتم بديده اشك خون، به دل فغان مارا

شكسته بال و پر زتير هجرانيم بيا و برگردان به آشيان ما را

شكفته ايم اينك به شاخه ى اندوه مكن چنين پرپر به بوستان ما را

سرشك ما بنگر ز قتل ما بگذرنمانده در پيكر دگر توان ما را

خروج قافله از مكّه و ورود به كربلا

هفتاد و دو نور

در كرب وبلا هلال ماتم چو دميدشد تيره تر از شام سيه صبح سپيد

گويند كه هفتاد و دو نور آمده بودهفتاد ستاره يك مه و يك خورشيد

كربلا و عشق

تيرگى را محو كرده انقلاب كربلااز كران خون دميده آفتاب كربلا

مى برد دل را به سمت «جَنَّتُ المَأواى» نوراين نسيم بى بديل عطر ناب كربلا

روشنايى پاگرفت از صبح عاشوراى عشق ظلمت افتاده ز پا در پيچ و تاب كربلا

هر كه خواهد عشق، نوشد از عطشگاه حسين هر كه آزاده ست گردد هم ركاب كربلا

مَحرمى خواهد كه سِرّ عشق را گويد بر اورازهاى مانده پنهان در حجاب كربلا

رفت تا آن سوى خورشيد و درخشيد از افق موجى از آيينه شد هر قطره آب كربلا

بسكه گل ها از دم تيغ ستم پرپر شدندمى چكد از پنجه ى گلچين گلاب كربلا

تا به خون افتاد خورشيد و سيه شد آسمان ملتهب آيينه شد از التهاب كربلا

عطش و آتش و زخم

پيش رو جاده اى از خون و خطر داشت حسين چون كه انديشه ى توحيد به سرداشت حسين

گرچه مى گشت همه هستى اش ايثار ولى نهضتش بوى خدا، بوى سحر داشت حسين

گرچه پرپر شده باغش زهزاران گلچين از كران تا به كران عطر ظفر داشت حسين

گرچه افتاد به خاك و زكفش تيغ افتادباز از حنجره ى تشنه سپرداشت حسين

آخرالامر در اين واقعه ى سرخ عطش حنجرش سوخت و بر عشق نظر داشت حسين

خويش را غوطه ور از تيغ ستمگر مى ديدآن زمان كز وطنش عزم سفرداشت حسين

داغ در داغ دلش لاله ى آتش مى شدبس كه در سينه ى خود خون جگر داشت حسين

عطش و آتش و زخم و بدن غرقه به خون آنچه مى ديد در آن روز خبر داشت حسين

از كعبه تا كربلا

كعبه اى آيينه عشق و صفاوى تجلّيگاه پر فيض خدا

كعبه اى ميعادگاه خستگان وى حريم تو پناه خستگان

كعبه اى مرآت نورانىّ عشق بارگاه قدس سبحانىّ عشق

كعبه اى بيت حقيقت جوىِ دل روشن از انوار رويت روى دل

كعبه اى روح صلات عاشقان جارى از دستت حيات عاشقان

ديده بگشا اى فداى اسم توجان تو گردد جدا از جسم تو

تيره كن آيينه را بى روى آب مى رود از آسمانت آفتاب

كعبه اى آب زلال تشنگان پر ز تو جام خيال تشنگان

جام لبريز خون

وارد كرب وبلا شد كاروان كم كم آيد بوى غم، بوى خزان

كاروانى غرق در بيم و اميدكاروانى غرق در آه وفغان

آمدند اصحاب جانباز حسين جملگى آماده بر ايثار جان

زد به يك سو خيمه ى مردان عشق سوى ديگر خيمه هاى بانوان

كوفيان كردند مهمانش ولى راه را بستند بر اين ميهمان

گردد اينجا جام دل لبريز خون گردد اينجا چشم گلها خون فشان

از غبار بر رخِ اين قافله مى رود نورى به سمت كهكشان

گر كه آيد تير اندوه از فلك مى شود پشت زمين از غم كمان

هفتاد و دو آيينه

آمدم اى سرزمين بيقراران كربلاآمدم تا دل بگيرد در تو سامان كربلا

پيش رويم موج و توفانى زِ درياى بلاست اى تو تنها ساحل اين موج و توفان كربلا

گلاب خون

رساندم در زمين كربلا تا محمل خود رابه روى چهره جارى كرده ام خون دل خود را

براى آنكه سازم، گلشن اسلام را گلگون در اين صحراى غم آورده ام من حاصل خود را

گرفتم منزل اينجا، ليك خون شد ديده ام آندم كه ديدم لاله گون از اشك زينب منزل خود را

زِ بس دارند شوق جان نثارى قاسم و اكبرزِ خون پاكشان گيرم گلاب محفل خود را

در اين امواج توفانزا نهادم پاى خود شايدببينم در ميان موج خون ها، ساحل خود را

فتاده بس مرا مشكل فراق روى جانانم ولى با تيغ دشمن حل كنم اين مشكل خود را

من آن خورشيد تابان هدايت خيز قرآنم كه زير تيغ هم دارم عنايت قاتل خود را

كسى كز رأفت ورحمت به دشمن ديده بگشايدكجا محروم خواهد كرد «ياسر» سائل خود را

حضرت حُرّ بن يزيد رياحى رحمه الله

پيمانه هستى

پيمانه هستى اش ز ماتم پُر شدهر قطره اشك ديده اش چون دُرّ شد

دانى كه چگونه حُرّ شد آن نام آورآزاد زِ بند نفس شد تا حرّ شد

حضرت حُرّ بن يزيد رياحى رحمه الله

فيض حضور

در تفكّر بود او از كار خويش خون خجلت خورد از رفتار خويش

زد نهيب از هر طرف بر جان خودشعله زد بر فكر سرگردان خود

در سايه ى رحمت دوست

بر حُرّ روسياهت افكن نگاه خود رااز درگهت مرانى اين روسياه خود را

اى بحر رحمت حق، وى ساحل عطوفت آورده ام به نزدت كوه گناه خود را

اى آفتاب زهرا در دشت بى پناهى در سايه ى تو ديدم تنها پناه خودرا

از فعل خود غمينم، شرمنده و حزينم آوردم ار به راهت اوّل سپاه خودرا

اذن جهاد خواهم تا با نثار جانم جبران كنم از اين ره من اشتباه خودرا

از بار جرم و عصيان ديگر توان ندارم تا آن كه باز گويم حال تباه خود را

«ياسر» ببين كه سوزم در آتش غم اودارم گواه اكنون من اشك و آه خودرا

حبيب بن مظاهر رحمه الله

چهره گلگون

آن چهره ى پر ز نور گلگون شده بوددريا ز غمش دو چشم گردون شده بود

مويى كه سفيد گشت از بهر خدادر راه حسين سرخ از خون شده بود

حضرت على اكبر عليه السلام

سايه گل

چون سايه گل به روى پرچين افتدبار غم او به قلب غمگين افتد

اين گل كه چنين نشو و نما كرده كنون پرپر شود ار به دست گلچين افتد

در رثاى حضرت على اكبر عليه السلام

تقارن

سرشك از ديده اش جوشيد خورشيدزمين را غرق در خون ديد خورشيد

بود بر اين تقارن خاك شاهدشگفتا ماه را بوسيد خورشيد

ياس پرپر

اين كه رخشان روى او چون گوهر است ماه گردون يا علىّ اكبر است

تيغ عشق آورده بر كف در نبرديا به دستش ذوالفقار حيدر است

در وجودش خُلق وخوى آفتاب بر زبانش منطق پيغمبر است

گيسوانش تيره تر از شام كفرچهره اش خورشيد صبح خاور است

تشنگى مى جوشد از لب هاى اوگرچه تفسير زلال كوثر است

چون كه برخيزد قيامت مى كندقامت سروش چه گويم، محشر است

مى رود در رزمگاه عشق و خون اين كه بر خيل جوانان رهبراست

يك طرف گرم تماشايش پدريك طرف محو نگاهش خواهر است

پرواز روى موج خون

كربلا كنعان ومن يعقوب و يوسف اكبرم بويى از پيراهنش روشنگر چشم ترم

چهره ى زيباى او تصويرى از ختم رسل خُلق وخويش، منطقش مانند جدّ اطهرم

قامتم گردد كمان از قامت گلگون اومى نشيند تير هجران از غمش بر پيكرم

لحظه ى رفتن كه بوسيدم ورا فهميده بودمى چكد بر روى لب هايش عطش از حنجرم

گر كشد شعله نسيم تيغ ها از پيكرش اين شرار آتش غم مى كند خاكسترم

روى دريايى ز خون پرواز دارد او- ومن بشكند از موج و توفان عاقبت بال و پرم

هر كه دارد محشرى در عالم هستى ولى از بخون غلتيدنش گردد مهيّا محشرم

من سراپا در تماشاى على امّا زمن بر نمى دارد دو چشم خويشتن را خواهرم

پائيز بهار

در آن هنگامه كز داغت چو آتش مشتعل گشتم تو پرپر مى زدى در خون و من هم خون به دل گشتم

هنوز اى تشنه لب حيرانِ آن يك لحظه ديدارم كه آب از من طلب كردى ومن از تو خجل گشتم

به وقت وصل، ياران را غمى ديگر نمى ماندولى من دادم آنجا جان كه با تو متّصل گشتم

چو ديدم عضو عضوت را جدا كرده زِ هم دشمن بهارم گشت پائيز و به يك دم منفصل گشتم

شمع وصال

اى مه كامل و اى شمع وصالم پسرم تو به خون خفتى و من همچو هلالم پسرم

همه جا نقش رخت در نظرم جلوه گراست نرود ياد تو هرگز ز خيالم پسرم

چه كنم گر نكنم گريه كنار بدنت من كه در بحر غمت غرق ملالم پسرم

با سكوت تو رود جان ز تن خسته من لب گشا، رحم نما رحم به حالم پسرم

ره ديدار ترا بسته به پيش نظرم خون رخساره ات اى روح كمالم پسرم

تا دگر بار ببينم من دلخون رويت مى چكد بر رخ تو اشك زلالم پسرم

خورشيد و ماه

بود در گلشن گل پرور خودباغبان محو گل پرپر خود

بر نمى داشت دمى چشم حسين از رخ ماه على اكبر خود

آه- خورشيد به خون ديد طپان ماه را روى زمين در برخود

هيچ خورشيد نديده ست هنوزغرق در وادى خون اختر خود

مرغ حق طاقت پرواز نداشت داد از دست قوى شهپر خود

بر دل شعله ور از آتش داغ آب مى ريخت ز چشم تر خود

غير يك لاله پژمرده نبودمى كشيد آنچه كه در پيكر خود

گوهر عشق على بود و حسين داد افسوس ز كف گوهر خود

حضرت قاسم و عبداللَّه بن حسن عليهما السلام

صحراى بلا

چو غم بگرفت صحراى بلا راشكست از كين قد نخل ولا را

هزاران زخم بر پيكر نشاندنددلاور نوجوان كربلا را

نذر قاسم بن الحسن عليهما السلام

ياس حسن

ياسى كه زِ گلشن حسن گشت جدادر پيش حسين از چمن گشت جدا

دستى كه سپر كرد به يارى عموچون ساقه نازكى زِ تن گشت جدا

در سوگ حضرت قاسم بن الحسن عليه السلام

شيرين تر از عسل

سيزده آئينه مى روييد از تابيدنش غنچه مى شد آسمان در لحظه ى خنديدنش

گونه هاى خشك او وقت وداعِ با حسين جرعه جرعه تشنگى نوشيد از بوسيدنش

مرگ را مى گفت «احْلى مِنْ عَسَل» آن نازنين مى رسيد اى عشق هنگام عسل نوشيدنش

ديدنى بود اشتياقش، ديدنى ترگشته بودروى مركب رفتن و جوشن به تن پوشيدنش

شوقِ در آغوش بگرفتن شهادت را دمى سخت باشد سخت، حتىَّ يك نفس فهميدنش

مى رود امّا صداى پاى گلچين مى رسدشد فلك را گوئيا هنگامه ى گل چيدنش

نوجوان و كارزار و اين دليرى در نبردشد تماشايى در آن دشت بلا جنگيدنش

تيغ ها در دست گل چينان و او روى زمين باغبان آمد در آن لحظه براى ديدنش

لاله ى سرخ حسن

اى عمو قاسم جانباز منم بعد اكبر به تو همراز منم

جان من در تب و تاب است عموحنجرم تشنه آب است عمو

لبم از سوز عطش خشكيده جگرم غرقه به خون گرديده

من كه در سوختن و ساختنم تشنه ام تشنه جان باختنم

اى عمو باز مدار از راهم اذن ميدان ز حضورت خواهم

آمدم تا كه ترا يار شوم پاى تا سر همه ايثار شوم

جان من باد فداى تو عموهستى ام هست براى تو عمو

حامل وحى شهادت

از تن اهل حرم جان مى رودزورقى در موج و توفان مى رود

سيزده ساله عزيز مصر عشق بى سرو سامان ز كنعان مى رود

از بر پروانگان بزم خون شعله ور چون شمع سوزان مى رود

گرد او گريان همه اهل حرم او به سوى مرگ خندان مى رود

حامل وحى شهادت بى قراردر پناه نور قرآن مى رود

آن مطهّر نوجوان كربلاگرد غم شُسته ز دامان مى رود

عشق بازى مى كند با چشم دوست كاين چنين افتان و خيزان مى رود

اين گلاب آورده، ياس كربلاست قاسم است و يادگار مجتباست

***

بغض پنهان

رشته ى انديشه ام از هم گسست كودك اشكم به دامن مى نشست

هر كه از غم، ديده خون افشان كندبغض خود را كى توان پنهان كند

هق هق گريه امانم را بريدچون كه عبداللَّه به ميدان مى دويد

تا در آغوش عمو مأوا كندقطره خود را وصل بر دريا كند

ديد بر روى زمين خورشيد راجلوه ى سرتا به پا توحيد را

گفت اى غرقه به خون اى ماه من شعله ور از سينه بنگر آه من

اى عمو در خاك و خون افتاده اى آفتاب من نگون افتاده اى

اشكِ گلگونش به چهره بسته پل خارها را ديد گرداگرد گل

حضرت على اصغر عليه السلام

خدنگ مرگ

حرير شوق را پوشيد و جان دادخدنگ مرگ را بوسيد و جان داد

حسين از داغ او گريان ولى اودر آغوش پدر خنديد و جان داد

حجله قنداقه

آن غنچه كه جان به باغبانش بخشيددر حجله قنداقه به خونش غلتيد

مى سوخت ز سوز تشنه كامى امّاسيراب ز خون حنجر خود گرديد

درّ ناياب

عطش يا رب علىّ اصغرم را كرده بى تابش به خاموشى گرايد صورتِ همرنگ مهتابش

اگر چه آب ناياب است در خيمه ولى اكنون ز اشك خود دهم اين غنچه پژمرده را آبش

به دشمن گفتم آب امّا جوابم تير بود آنجانمى دانستم آن كه، مى كند اينگونه سيرابش

اگر از تشنگى خوابش نمى برد اصغرم، زينب ببين با تير دشمن برده روى دست من خوابش

فقط يك طفل در عالم نماز عاشقى خوانده است و آن هم اصغرم بود و دو دستم گشت محرابش

در آغوشم شكفت و زود پرپرشد، بيا زينب ز ميدان مى رسد طفل بخون غلتيده- دريابين

سكوت و چشم دريايى او «ياسر» خبر مى دادميان موج خون گم شد دوباره دُرّ نايابش

خونين ترين گل

از آسمان چشمم مهتاب رفته باشديك غنچه روى دستم از تاب رفته باشد

از تير جور گردون در آشيانه خون مرغ شكسته بالى در خواب رفته باشد

درياى كوچكى بود چشمان خسته اوافسوس از كنارم چون آب رفته باشد

اين سينه سجده گاه خونين ترين گل امّاسجّاده مانده بر جا محراب رفته باشد

در بوستان محنت رخ گردد ارغوانى گر از دو ديده دل خوناب رفته باشد

دل نغمه خوان غم نيست بر باغبان ستم نيست گرچه غنچه از گلستان شاداب رفته باشد

«ياسر» به پيش ديده گرديد تيره عالم از آسمان چشمم مهتاب رفته باشد

طفل آزاده

طفل جانبازى كه درگهواره بودصورتش روشن تر از مهپاره بود

گونه هايش خشك مانند كويرشعله اى از عشق او را در ضمير

باغ حق را غنچه نشكفته بودبهر جانبازى دلش آشفته بود

دفتر ايثار را شيرازه كردداغ دل ها را دوباره تازه كرد

حرف دل را چون گهر مى سفت اوبا زبان عاشقى مى گفت او

كاى پدر بگشاى بند از دست من تا شود ايثار بهرت هست من

آمد و در برگرفت او را حسين ديده روشن كرد از آن نور عين

تا در آغوش آن گل احمر كشيدهمچو خورشيد از افق سر بركشيد

گلبرگ هاى عطش خورده

هر قامت افراخته رعنا شدنى نيست هر قطره در اين آينه دريا شدنى نيست

هر دل به وصال آمده شيدا شدنى نيست هر عشق در اين معركه سودا شدنى نيست

خاكى كه شود قابل فيض گل ما كوآن جان كه طلب مى كند آهنگ بلا كو

***

برخيز كه ظلمت نزند خيمه به كويت يا آن كه غبار آيد و گيرد گل رويت

بر خيز كه بر تيغ زند بوسه گلويت يا خون چكد از چشم در آغوش سبويت

دل باش سراپا و قدم در يم خون نه در ميكده ى خون و خطر پاى جنون نه

***

در كرب و بلا كودكى آشفته ترين بودبشكفته ترين غنچه ى در روى زمين بود

حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام

شجاعت

خدا را با لب خونين صدا كردهر آنچه او «پسنديد» «اين» فدا كرد

شجاعت را ببين در پايمردى دو دست خويش تقديم خدا كرد

جانباز قيام عاشورا

اى تشنه كه خود تلاطم دريايى سقّاى لب خشك شقايق هايى

در عرصه كربلاى خونرنگ حسين جانباز قيام سرخ عاشورايى

غربت نينوا

بر غربت نينواى تو مشك گريست بر دست زِ تن جداى تو مشك گريست

گر چشم ترا تير به هم دوخت ولى دريا دريا به جاى تو مشك گريست

آب آور تشنگان

از تن بى تاب من جز تيغ غمخوارى نكردزخم روى زخم مى آمد، دلم زارى نكرد

تا رسانم آب را بر تشنگان كربلادست حتّى تا كنار خيمه ام يارى نكرد

آبرويم مشك بود و ريخت آب و هيچ كس غير خون ديده از من آبرو دارى نكرد

تير بر يك چشم خورد و چشم ديگر شرم داشت زآن سبب اشكى به روى گونه ام جارى نكرد

گر چه يك جرعه نمى نوشيدمش، امّا فرات ديد مى سوزد لبان تشنه ام، كارى نكرد

در غريب آباد دشت كربلا جز فاطمه هيچ كس از اين دل تنها پرستارى نكرد

بودم اى «ياسر» اسير رشته عشق حسين كس به غير از او زِ من رفع گرفتارى نكرد

سامان دل

الا اى طلوع درخشان اباالفضل گداى درت ماه تابان اباالفضل

فداى دو دستت كه گل آفريدندزمين از تو شد لاله افشان اباالفضل

اگر غرق طوفان شود دل غمى نيست تويى ساحل هر چه توفان اباالفضل

شود شاملت «يُرزقُون» (1) 3 الهى

الا حامى روح قرآن اباالفضل

به تو داده ام دل كه تنها دل من بگيرد به دست تو سامان اباالفضل

منم بنده ى در گه لطف و جودت بده بنده ات را تو فرمان اباالفضل

فداى مرامت كه در اوج غربت وفا كرده بر عهد و پيمان اباالفضل

آب آور گل هاى زهرا عليها السلام

نخل به خون تپيده

اى مظهر شجاعت در كارزار عبّاس ايثار را تويى تو آيينه دار عبّاس

اى ماه آل هاشم در شام تيره دل وى نور پر فروغ پروردگار عبّاس

ابر كرامتى تو ما چون كوير تشنه اى منبع سخاوت بر ما ببار عبّاس

مهتاب چهره تو روشنگر دل ماماه رخ تو شمع شب هاى تار عبّاس

دل در درون سينه لبريز گشت از شوق در راه دوست كردى جان را نثار عبّاس

گر تشنه كام ماندى اى لاله پيش درياجارى است روى دستت عطر بهار عبّاس

باسوز سينه تو مى سوخت مشك بى آب بر هستى تو اين غم مى زد شرار عبّاس

چشم تو شاخسار نخلى به خون تپيده ست مى زد شكوفه در خون آن شاخسار عبّاس

تشنگى آفتاب

ساقى تشنه لبان كربلالاله ى سرخ و خزان كربلا

از غروب آفتاب چهره اش شد شفق گون آسمان كربلا

گشته دريايى زخون، چون علقمه چشم هاى خون فشان كربلا

پا به پاى كودكان سوزد هنوزاز كران تا بى كران كربلا

گرچه بستند آب را امّا بوداشك او آب روان كربلا

كى خورد او آب از شط فرات تشنه مانده ميهمان كربلا

جان سقّا را به آتش مى كشدناله ى لب تشنگان كربلا

لاله را زد بر جگر شور و شررآتش در غم نهان كربلا

شعله هاى العطش

تشنگان را اى تو آب آور عمودر عطش بين آل پيغمبر عمو

تا كه افتادى ميان خاك و خون در ميان خيمه شد محشر عمو

دوست دارم در برت بنشانى ام يا بگيرى تو مرا در بر عمو

هر چه گل بود از عطش پژمرد و رفت كشته شد حتّى على اصغر عمو

مى رسد از خيمه بانگ العطش تشنگان را تشنه تر بنگر عمو

ما نخواهيم آب، بازآ سوى ماگرچه سوزد از عطش حنجر عمو

بس نبود اى تشنه لب ما را كنون داغ جانسوز على اكبر عمو

اين تويى در علقمه پرپر شده وين منم از تشنگى پرپر عمو

آبروى عشق

ساقى دشت عطش در التهاب چون ز طفلان مى شنيد آواى آب

تشنگى تاب از تمامى برده بودهر چه گل بود از عطش پژمرده بود

از عطش طفلان كه بى طاقت شدندمشك و سقّا هر دو در خجلت شدند

تشنگى در دل شرر افروخته جزء جزء مصحف حق سوخته

باز مى شد لاله ها را آب دادجرعه اى از چشمه ى مهتاب داد

تا كه هستى گشت در جوش و خروش العطش از خيمه ها آمد به گوش

كاى عمو جان، ما همه تشنه لبيم از عطش چون قلب هستى در تبيم

اى عمو آبى رسان بر تشنگان گشت بى تابى عيان در تشنگان

شب عاشورا

ناله ى نى

امشب آهنگ غم از كرب و بلا گردد بلندصوت قرآن از ميان خيمه ها گردد بلند

از خيام عترت طاها به شوق روى يارامشب آواى مناجات و دعا گردد بلند

گوش دل بسپار كز سوز و گداز عاشقان نغمه هاى جانگداز از نينوا گردد بلند

تا سحر امشب همانند علىّ مرتضى بانگ يارب يارب از خون خدا گردد بلند

در غم فرداى گل هاى گلستان خداناله از نى در نيستان بلا گردد بلند

امشب است آن شب كه فردا از كنار اكبرش پور زهرا با قد از غم دو تا گردد بلند

امشب است آن شب كه فردا آتش ظلم عدودر حريم اهل بيت مصطفى گردد بلند.

«ياسر» امشب در عزاى لاله هاى فاطمه شعله ى آه از دل اهل ولا گردد بلند

شوق شهادت

اى زمين امشب تو نورانى شدى غرقِ در موج پريشانى شدى

كاين چنين قربانيان دشت خون داغ را كردند از دل ها برون

جمله در راز و نيازند و نمازسر به سجده برده در سوز و گداز

هر كسى دل داده اندر كار خويش عاشقان در جست و جوى يار خويش

هر يك از خون جگر كرده وضوبا خداى خويش گرم گفت و گو

در مناجاتند امشب عاشقان ذكر حق دارند بر لب عاشقان

عشق يعنى سوختن در راه دوست دل تهى كردن ز هرچه غير اوست

عشق يعنى از شهادت گفتن است پيش پاى دوست بى سر خفتن است

وداع امام حسين عليه السلام با اهل حرم

وداع آخر

دلى با غم قرينش بود آنجاروان اشك حزينش بود آنجا

مهياى سفر بود و ز خواهروداع آخرينش بود آنجا

زمزمه هاى اشك

برده قرار خواهرت زمزمه هاى دخترت شكسته از تير غمت بال و پر كبوترت

زينب تو فداى تو، كاش بُدم به جاى تومى چكد از قفاى تو، اشك دو چشم خواهرت

مى روى از برابرم، صبر كن اى برادرم تا كه به جاى مادرم، بوسه زنم به حنجرت

من كه بلا كشيده ام، مى روى و خميده ام شكسته دل رسيده ام، جان اخا به محضرت

اهل حرم مقابلت، غرق عزاست محفلت چون كه نرفته از دلت، داغ علىّ اصغرت

از چه چنين خميده اى لاله ز اشك چيده اى دل ز جهان بريده اى بعد فراق اكبرت

سينه ز داغ خسته شد رشته ى جان گسسته شدقامت تو شكسته شد در غم آب آورت

اى تو اميد جان من، جان مرا مبر ز تن بپوش كهنه پيرهن فداى ديده ى ترت

لحظه وداع

در دل زينب نشسته شعله هارشته ى دل را گسسته شعله ها

آسمان افتاده در جوش و خروش«الرَّحيلِ» شاه عشق آمد به گوش

كاى عزيز جان من زينب بيااى كه دارى جان و دل در تب بيا

من كه بشكسته ز غم بال و پرم مى روم تنهاى تنها از حرم

تا نشست آهنگ ماتم بر لبش ناگهان آمد صداى زينبش

كاى برادر جان جدا از من مشوباعث ويرانى گلشن مشو

گر روى جان از تن من مى رودآهم از دل شعله افكن مى رود

پس بمان تا جان بماند در تنم در گلو پنهان بماند شيونم

عاشورا و سيد الشهدا عليه السلام

فريضه نماز

در كرب و بلا نور حجاز آمده بودبا جلوه اى از راز و نياز آمده بود

در ظهر عطش وضو زِ خون ساخت حسين هنگام فريضه نماز آمده بود

پايه دين

آيينه روشن يقين است نمازپاينده ترين پايه دين است نماز

در ظهر عطش نماز خود خواند حسين يعنى ز جهاد برتر، اين است نماز

ياس هاى تشنه لب

كربلا بود و عطش در زير تيغ آفتاب ياس هاى تشنه لب مى سوختند از قحط آب

يك طرف هُرم عطش يك سو فراق لاله هاتشنگان را برده بود از دل قرار از سينه تاب

كودكى در انتظار آب امّا بى قراررفته بود از تشنگى در دامن مادر به خواب

خيمه ها از بهر كام خشك طفلى شيرخوارشد تهى از آب حتّى چشمه چشم رباب

مشك ها خشك و گلو خشك و لب اطفال خشك خيمه ها بى آب و جان كودكان در التهاب

سوخت در آتش زمين آنجا كه مى ديد آسمان غنچه ها افتاده بودند از عطش در اضطراب

تا كنار آب رفت امّا به ياد تشنگان ساقى از نوشيدن يك جرعه مى كرد اجتناب

آن طرف از علقمه فرياد مى آمد كه: آه اين طرف از خيمه ها فرياد مى آمد كه: آب

عطش

تلاطم داشت نهرى روبه رويش تهى شد از مى هستى سبويش

ز بس بى تاب بود از تشنه كامى عطش هم موج مى زد در گلويش

سيماى فلق

ببين پرپر همه گل هاى حق راسرشك سرخ چشمان فلق را

ز داغ لاله هاى باغ زهرابه خون شستند سيماى شفق را

عطش بى كسى

اى به خون خفته و غلتيده حسين شده از شاخه چو گل چيده حسين

از دم نام تو گيرد آرام هر كه دارد دل غمديده حسين

اشك ما چون دل غمديده ى ماخون ز غم هاى تو گرديده حسين

رونق و جلوه ندارد خورشيدهر كجا نور تو تابيده حسين

گوهر خون

قصه اى دارم ز درد و داغ عشق قصه اى از لاله هاى باغ عشق

قصه اى از التهاب آفتاب قصه اى از تشنگى، از قحط آب

قصه اى كو آتشى افروخته برگ برگ دفترم را سوخته

قصه اى از روز عاشوراى خون وز شقايق هاى صحراى جنون

قصه اى از نور چشم عالمين قافله سالار دين يعنى حسين

تك سوار انقلاب كربلارفت در ميدان خونين بلا

حنجرش خشك و لبش خشكيده بودگوهر خون بر رخش غلتيده بود

تيغ او لب تشنه خون عدوتا زِ خون خصم گيرد آبرو

غروب عاشورا (شام غريبان)

دل بى تاب

به چشم من گلاب ناب دادنددلم بى تاب بود و تاب دادند

بگو اى ذوالجناح اكنون كه آيا؟گل پژمرده ام را آب دادند؟

پريشان

مرا باشد ز ماتم چشم گريان دلى دارم چو يال تو پريشان

بگو با من براى چيست اى اسب صداى هلهله آيد ز ميدان

آتش اشك

زينب زِ فراق با خبر مى گردددر آتش اشك شعله ور مى گردد

يك مركب بى سوار و زخمى در بادبا يال پريشان شده بر مى گردد

گلاب اشك

آمد به درون قتلگه خواهر اومى ريخت گلاب اشك بر پيكر او

چون ديد كه پاره پاره گرديد تنش خم گشت و گرفت بوسه از حنجر او

تنهايى

بيا اى گل به امداد دلم رس به اين ويران، غم آباد دلم رس

منم تنها در اين صحراى ماتم بيا مادر به فرياد دلم رس

تن هاى بى سر

خزان باغ حيدر را ببينيدشقايق هاى پرپر را ببينيد

به روى خاك هاى غرقه در خون فقط تن هاى بى سر را ببينيد

شام غريبان

گوشى كه از ظلم عدو شد پاره پاره كردم مداوايش به خون دل دوباره

پايى كه شد مجروح از خار مغيلان بگذاشتم مرهم بر آن با قلب سوزان

آنجا كه طفلت ناله از عمق گلو زددر پيش چشم من عدو سيلى بر او زد

از حد فزون بين كينه ى اهل جفا راكردند غارت هر چه بود از آل طاها

آنانكه چشم خويش بر ظلمت گشودنداز اهل بيت مصطفى معجر ربودند

مى گويمت، با آنكه بال و پر نداريم شامى از اين شب ما پريشان تر نداريم

رحمى بحال كودكان ما نكردنداز هيچ ظلمى بهر ما پروا نكردند

يك سو شرار شعله ها از اهل كين بوديك سو ميان خيمه زين العابدين بود

غربت لاله

آنجا كه شرر به سينه افروخت خيام بر غربت لاله ديده مى دوخت خيام

مانند دل شكسته آل اللَّه در آتش ظلم خصم مى سوخت خيام

خيمه در آتش

دل زينب زِ ماتم سوزد امّا خيمه در آتش ازين غم جان عالم سوزد امّا خيمه در آتش

ز داغ لاله هاى پرپر كرب و بلا او رابروى گونه شبنم سوزد امّا خيمه در آتش

هنوز از تشنه كامى حنجر سقّاى نام آوركنار نهر علقم سوزد امّا خيمه در آتش

در آن سو زآتش تب پيكر سجّاد مى سوزددرين سو مشك و پرچم سوزد امّا خيمه در آتش

رسيد از كربلا- حتّى- شرار شعله برگردون كزان عيسى بن مريم سوزد امّا خيمه در آتش

از اين داغ جگر سوز و غم جانكاه عاشورادل اولاد آدم سوزد امّا خيمه در آتش

غروب روز عاشوراست «ياسر» قلب هر عاشق مكرّر در محرّم سوزد امّا خيمه در آتش

هم رنگ شفق

از داغ غم تو لاله گون بود رخم هم رنگ شفق ز خصم دون بود رخم

چون جسم تو پاره پاره گرديد دلم چون پيرهن تو غرقه خون بود رخم

زورق بشكسته

روى گر در قتلگه با التهاب آورده ام از فرات چشم بر اين تشنه آب آورده ام

تا نسوزد حنجر خشكيده او بيشتراز برايش سايبان در آفتاب آورده ام

هر چه گفتا تشنه ام پاسخ ندادش هيچ كس بر سؤال بى جواب او جواب آورده ام

شد كتاب درد و داغ كربلا جسمش- ومن حاشيه از خون دل بر اين كتاب آورده ام

بر گل پنهان شده در زير خار نيزه هااز گلستان دو چشم خود گلاب آورده ام

قتلگه رحل است و قرآن پيكر صد پاره اش با وضو روجانب «دار الثّواب» آورده ام

تا بگيرد روشنايى چشم اشك آلود من رو به سوى نور چشم بو تراب آورده ام

زورق بشكسته درياى هجرانم ولى از ميان موج خون دُرّ خوشاب آورده ام

شكسته دل

زينب كه زغم نشسته مى خواند نمازجان از هر دو جهان گسسته، مى خواند نماز

ديدند تمام عرشيان مويه كُنان بشكسته دلى شكسته مى خواند نماز

عطر گل هاى زهرا عليها السلام

دلم بى تاب تر از موج درياست دو چشمم چشمه جوشان صحراست

فضاى كربلا اينك معطّرز عطر پيكر گل هاى زهراست

آلاله موعود

رخ آلاله موعود بوسيدگلى از گلشن معبود بوسيد

نشست و با لب خشكيده خويش لبِ رگ هاى خون آلود بوسيد

گل باغ مدينه

ز داغت اى گل باغ مدينه مرا درياى خون گرديد سينه

ز جا خيز اى برادر، جان زينب براى ديدنت آمد سكينه

فرياد دل

شكست از سنگ هجرانت سبويم كجايى اى تمام آرزويم

چنين با خويشتن در گفت و گويم«گلى گم كرده ام مى جويم او را»

«به هر گل مى رسم مى بويم او را»شرار ماتمت در دل نهان است

گلستان اميد من خزان است دلم اينگونه در آه و فغان است

«گلى گم كرده ام مى جويم او را»«به هر گل مى رسم مى بويم او را»

نشسته گرد غم بر تار و پودم ز كف رفته است اى دل هست و بودم

ز داغش ناله خيزد از وجودم«گلى گم كرده ام مى جويم او را»

«به هر گل مى رسم مى بويم او را»

اشك دل

اين صداى سمّ اسب كيست مى آيد ز دوركيست اين راكب كه دارد چهره اى لبريز نور

چهره پوشانده به سمت قتلگه مى شد روان گوييا موساست مى آيد به اين وادى ز طور

مى چكد اشك از دو چشمش، با دل بشكسته اى از كنار ياس هاى غرقه خون دارد عبور

در كفن مى كرد جسم لاله ها را يك به يك با دلى آكنده از سوز و گداز امّا صبور

در ميان كشتگان مى گردد و با اشك و آه مى كند نام شقايق هاى پرپر را مرور

تا بروى بوريا بگذاشت پاره پاره تن شد بپا آنجا تجلّيگاهى از روز نشور

پيكر اينجا قطعه قطعه ليك از جور عدومى رود سر گاه در دير و گهى كنج تنور

«ياسر» اكنون مى چكد يك پرده از اشك دلم بس كه دارد هستى از غم سينه اى لبريز شور

با پيام آور عاشورا حضرت زينب كبرا عليها السلام

بانوى شجاع كربلا

اى در تو صفات مصطفى يا زينب وى وارث صبر مرتضى يا زينب

بگرفت قيام نينوا از تو حيات بانوى شجاع كربلا يا زينب

همسفر با داغ

التهاب لاله ها از التهاب زينب است واژه گل هاى ماتم در كتاب زينب است

قافله سالار درد و همسفر با داغ بودآب چشم و آتش دل هم ركاب زينب است

اعتبار كربلا

قلب هستى بى قرار زينب است كربلا خونين بهار زينب است

از گلويش مى چكد فرياد خون نينوا آيينه دار زينب است

در ميان دشت خونين بلاهر شقايق سوگوار زينب است

نى فقط مى سوزد از غم آسمان لاله اينجا داغدار زينب است

چشمه هاى جارى از صحراى غم ديدگان اشكبار زينب است

پاسدار عاشورا

آه از دل زينب كه اشك بيقرارى از چهره ماهش كند آئينه دارى

اين قهرمان بانوى عاشورا نموده است خونين قيام كربلا را پاسدارى

بر غصه هاى قصه بيتابى اواز چشم هاى آسمان خون گشت جارى

محمل نشين كاروان عرصه غم منزل به منزل مى رود با سوگوارى

از وادى كرب و بلا تا شهر كوفه ره مى سپارد قافله با اشكبارى

بر روى نى غير از شقايق هاى قرآن نى گل در اين باغ است و نى گلگون عذارى

بى انتها در پيش رويش جاده غم مى راند آنجا مركب اميدوارى

اى آسمان چون قلب او از داغ ياران در سينه خود اين همه اختر ندارى

در دشت ايثار و جنون مانند زينب«ياسر» تو هم دلداده آن شهريارى

اسارت

مى بريد امّا به روى ناقه عريان چرا؟مى دهيد اينگونه بر آزار ما فرمان چرا؟

ما زِ يثرب آمديم، آنجاست منزلگاه مامى بريد اينك به شام و كوفه ويران چرا؟

تازيانه بر تن گل هاى زهرا مى زنيدمى كنيد آخر چنين دلجويى از مهمان چرا؟!

لحظه اى آهسته تر! تا خويش را سامان دهيم مى بريد اينگونه ما را بى سرو سامان چرا؟

گر مسلمانيد، اى غارتگران باغ دين!بر فراز نى زديد آيينه قرآن چرا؟

بال و پر بستيد از مرغان گلزار نبى نيلگون كرديد از سيلى رخ طفلان چرا؟

گاه مى خنديد و گه بر حال ما گريان شويدمانده ايد اى كوفيان در كار خود حيران چرا؟

گر كه مى دانيد ما ذريّه پيغمبريم بردن اين خاندان در گوشه زندان چرا؟

«ياسر» از چشمان خود، خون كرد جارى جاى اشك چشم را چون او نمى سازيد خون افشان چرا؟

رشته ى گيسوى دوست

پشت سر افتاده بر روى زمين جسم هاى چاك چاكِ بى معين

روبه رو سرها به روى نيزه هاست چشم ها مبهوت سوى نيزه هاست

پشت سر چندين خيام سوخته روبرو غم، شعله ها افروخته

كاروان منزل به منزل مى رودزينب از پى، سر مقابل مى رود

اين سر از خورشيد نورانى تر است ماه روشن بخش زينب اين سر است

اين سرى كز خار نيزه خورده نيش قلب زينب را كشد دنبال خويش

اين سرِ بر نى هلال زينب است آفتاب ذوالجلال زينب است

بر سپاه شام غالب مى شودميهمان دير راهب مى شود

گردش آفتاب

آن شب كه ازو تنور گلشن شده بودمحو رخ او نگاه دشمن شده بود

مانند سپيده دم تنور خولى از پرتو آفتاب روشن شده بود

آيه عشق

راهب كه فتاد جسم وجانش در تب ديد آيه عشق دارد آن سر بر لب

تا تيره دلان دوباره او را بينندخورشيد به خون نشسته را شُست آن شب

تركيب بند حضرت زينب عليها السلام

بند (1)

اى رايحه بهار زينب سرسبزى روزگار زينب

يك باغ ستاره در حريمت مهتاب كند نثار زينب

تا سرزنى اى سپيده باشدخورشيد در انتظار زينب

در دامن فاطمه تويى توآيينه كردگار زينب

سوگند به صبر- صبر داردتنها زتو اعتبار زينب

در جاده غم نشست هر دم بر چهره تو غبار زينب

تا باز شود چو غنچه كردم دل را به تو واگذار زينب

دروازه كوفه

قافله غم

يك قافله غم زِ كربلا آوردم صد شور و نوا زِ نينوا آوردم

بر روشنى تيره دلان كوفه يك ماه به روى نيزه ها آوردم

زبان حال حضرت زينب عليها السلام در ورود به شهر كوفه

خورشيد لاله گون

بند (1)

دل من از تو جدا نيست حسين چندى ار بى رخ تو زيست حسين

ز سر نيزه بتاب اى خورشيدجز تو روشنگر دل كيست حسين؟

رجعتى كردى و جانم دادى ديگر اين هجرت تو چيست حسين؟

نور از ديده من رفت ز غم بسكه در سوگ تو بگريست حسين

داغت اى آينه دار هستى بر دل غمزده دردى ست حسين

ايمان و جهاد

از بى كرانه ى خاك، اى واى خون دميده گل كرده روى نيزه هجده سر بريده

دل خسته خواهرى را همراه كاروان بين با يك دل شكسته با قامتى خميده

سرها به روى نيزه امّا در اين بيابان ياسى به خون نشسته، ياسى به خون تپيده

بر نى سر برادر زخمى ز تيغ داردپائين نيزه خواهر زخم زبان شنيده

هر صبحدم ز نيزه در پيش چشم زينب گلگون تر از شقايق سر مى زند سپيده

بسته ست دست و پاى مردى به روى ناقه كز پاى او ز چشم زنجير خون چكيده

چون قافله در اين ره جان مى رود ز پيكرچون حنجر شهيدان خون مى رود ز ديده

از روى نى نظر كن بر دختر صغيرت آن دخترى كه نالان بر خارها دويده

خون حنجر گل

تن ها فتاده بى سر، سرها به روى نيزه چشمان داغداران باشد به سوى نيزه

رأس عزيز زهرا بر نى، تنش به صحرابا دست بسته زينب در روبه روى نيزه

با حنجر بريده رفته به نى وليكن فرياد واغريبا دارد گلوى نيزه

پر شد سبوى چشمِ زينب زاشك امّااز خون حنجر گل پرشد سبوى نيزه

گم كرده ماه خود را در ابر اشك ديده باشد نگاهش امّا در جستجوى نيزه

با كاروان عشق در شهر شام

قلب شكسته

گل شد خزان ز شام، اى واى امان ز شام آه و فغان ز شام، اى واى امان ز شام

يارم نبوده كس ديدم به هر نفس زخم زبان ز شام، اى واى امان ز شام

روىِ ز اشك رنگ، زخم زبان و سنگ دارم نشان ز شام، اى واى امان ز شام

يك جان و صد بلا، گرديده از جفاقامت كمان ز شام، اى واى امان ز شام

زان شهر پُر ستم، دارم هنوز هم آتش به جان ز شام، اى واى امان ز شام

ويرانه منزلم، هم چشم و هم دلم شد خون فشان ز شام، اى واى امان ز شام

يك رأس وطشت زر، طفلان خون جگراين غم بخوان زشام، اى واى امان ز شام

از بعد كربلا، ظلمى كه شد به ماباشد عيان زشام، اى واى امان ز شام

يك نيستان لاله

اى گل باغ ولا يا على بن الحسين چشمه فيض خدا يا على بن الحسين

هفت گردون را تويى چارمين خورشيد عشق جلوه بدر الدّجى يا على بن الحسين

تشنگان عشق را جامى از كوثر بده ساقى آب بقا يا على بن الحسين

آيت ايزد تويى جلوه سرمد تويى حق تويى سر تا به پا يا على بن الحسين

گر جدا گردد سرم مى نگردد تا ابددست من از تو جدا يا على بن الحسين

كى كند سائل رها رشته لطف تو راتو اميرى من گدا يا على بن الحسين

در غريبستان عشق

يادگار يك بهار آيينه ى پرپر تويى در اسارت عشق را همواره روشنگر تويى

همطراز آفتاب و همنشين ماهتاب نور چشمان حسين و ثانى حيدر تويى

خزان حادثه

داد روى ناقه عريان عدو مأوا مرامى بَرَد منزل به منزل همره سرها مرا

داغ ها ديدم نيفتادم ز پا امّا كنون خنده مردم به هر وادى فكند از پا مرا

طايرى بودم كه بستند از جفا بال و پرم خون چكيد از بال ها امّا نشد پر، وا مرا

در اسارت هستى از كف داده بودم بى گمان گر نبود امدادهاى زينب كبرى مرا

سرو بودم ليك در فصل خزان حادثه زير بار غصّه خم شد قامت رعنا مرا

روى نى هجده شقايق ديده ام كز داغشان گرد اندوه و عزا بنشست بر سيما مرا

«ياسر» از داغ جگر سوز شقايقهاى عشق سينه شد صحراى ماتم، ديده چون دريا مرا

داغ لاله ها

نيست از نخل بلا جز اشك غم حاصل مرالاله گون از خون دل گرديد آب وگل مرا

از فراق روى يك يوسف اگر يعقوب سوخت هجر هفتاد و دو يوسف كرده خونين دل مرا

گرچه كم شد آفتاب روى بابا از سرم ليك مى انداخت رأسش سايه در محمل مرا

طايرى با بال هاى بسته بودم، داد خصم گه به زندان گاه در ويرانه ها منزل مرا

غرق در درياى غم بودم ز داغ لاله هاموج زهر خصم خواهد برد تا ساحل مرا

گرچه دشمن داد بر من زهر از راه جفاليك شد داغ جگر سوز پدر قاتل مرا

زندگى «ياسر» برايم سخت مشكل مى گذشت مرگ آمد از ره و حل گشت اين مشكل مرا

مجلس يزيد

گل زهرا عليها السلام

گلِ زهرا زِ خارى ديد آزارو زينب ناله مى زد با دل زار

گريبان چاك كرد و گفت اى خصم زِ لب هاى حسينم چوب بردار

داغداران

چوب را بردار ما را طاقت ديدار نيست داغداران را توان اين همه آزار نيست

در كنار اين سر غرقِ به خون در طشت زرناله هايى جز فغان حيدر كرّار نيست

اى كه بر لعل لبانش مى زنى چوب از جفابيش از اين گل را توان صدمه هاى خار نيست

ما مگر اولاد زهراى مطهّر نيستيم يا مگر اين سر عزيز احمد مختار نيست

از چه بر لب هاى پاكش چوب خزران مى زنيداو كه جز آيات قرآن بر لبش گفتار نيست

كاش مى برديد ازين مجلس برون اطفال اوكودكان را تاب در اين لحظه غمبار نيست

اشك ما را شاميان با خنده پاسخ مى دهنديك تن اينجا تا شود بر آل احمد يار نيست؟

بى قراران را قرارى مى دهند از لطف، ليك«ياسر» اينجا داغداران را كسى غمخوار نيست

آيينه دلها

اين سر زاده ى زهراست مزن چوب جفالاله ى گلشن طاهاست، مزن چوب جفا

اين كه فرياد وفغان دارد از اين قصّه به لب خواهرش زينب كبراست، مزن چوب جفا

بر لب غرق به خونِ سر خونين پدردخترى گرم تماشاست، مزن چوب جفا

كودكى مويه كُنان موى كنان مى گريدنگهش جانب باباست، مزن چوب جفا

شرم كن شرم رسد ناله ى زهرا بر گوش مادرش فاطمه اينجاست، مزن چوب جفا

نى فقط اهل سماوات و زمين مى نالنددر جنان شيون و غوغاست، مزن چوب جفا

بيش از اين اى همه ظلمت، مشكن حرمت رااين سر آيينه ى دل هاست، مزن چوب جفا

مى زنى چوب بر آن لعل كه احمد بوسيدجدّ او شافع عقباست، مزن چوب جفا

حضرت رقيه خاتون بنت الحسين عليه السلام

گوشه ى تنهايى

به جاى بالش امشب روى خشت آمد سرى كوچك گرفته جاى در كنج خرابه گوهرى كوچك

براى خواب خود در گوشه اى تنهاتر از هر شب به روى خاك ها گسترده گويا بسترى كوچك

پياده آمده، خسته ست، خوابش برده زود امّاكنار او نشسته موپريشان خواهرى كوچك

نبودش چون كه مادر تا در آغوشش كشد آنجاسكينه خواهرش آمد به نقش مادرى كوچك

فقط نام پدر- نام پدر را مى برد بر لب به آتش مى كشد دل را نواى حنجرى كوچك

خرابه تيره تر گردد ز شب هاى دگر زيراكه خامُش مى شود امشب دوباره اخترى كوچك

وصال امشب ميّسر مى شود، باشد تماشايى ملاقات پدر با دل شكسته دخترى كوچك

دو پلكش روى هم آمد، لبش خاموش از گفتن به همراه پدر مى رفت با بال و پرى كوچك

در شرارستان هجر

انتظارم كُشت تا بابا به فريادم رسيدبى خبر از ديگران تنها به فريادم رسيد

از فراز نى نظر مى كرد بر حالم ولى فرصتى تا يافت در اينجا به فريادم رسيد

روز بى آبى به دشت كربلا مانند گل از عطش مى سوختم سقّا به فريادم رسيد

آن شبى كز ناقه عريان فتادم روى خاك مانده بودم بى معين، زهرا به فريادم رسيد

لحظه اى كز راه ماندم، بر رخم سيلى زِ كين خصم مى زد، زينب كبرى به فريادم رسيد

در شرارستان هجر افتاد «ياسر» تا كه دل ديده ام دريا شد و دريا به فريادم رسيد

نسيم شعله خيز

چه سرى، چه آفتابى، چه مهى، چه ماهتابى چه شكفته ارغوانى، چه گلى، چه عطر نابى

چه دلى، چه دلنوازى، چه شبى، چه شبچراغى چه غمى، چه غمسرايى، چه خرابه ى خرابى

چه لبى، چه سرخ لعلى، چه شراره ى خموشى چه سكوت جانگدازى، چه سؤال بى جوابى

چه كمان، چه تير آهى، چه قدى، چه قد كمانى چه رهى، چه خسته جانى، چه تعب، چه التهابى

چه فراق دلخراشى، چه دو چشم خون فشانى چه فغان، چه ناله هايى، چه شب پر اضطرابى

چه شرار سينه سوزى، چه نسيم شعله خيزى چه نوشته «ياسر» از دل؟ چه دلى، چه صبر وتابى!؟

پرو بال سوخته

شد رأس تو روشنگر كاشانه ام امشب از نور تو گشت آينه ويرانه ام امشب

با آنكه پر وبال من از آتش غم سوخت بر شمع سر پاك تو پروانه ام امشب

تا شانه كنم موى پريشان شده ات رابگذار سرخود به روى شانه ام امشب

باسوز دل و اشك غمت انس گرفتم زان روست كه با غير تو بيگانه ام امشب

غمخانه دلگير من خسته دل اينجاست رونق بده بابا تو به غمخانه ام امشب

مى ميرم از اين وصل كه گرديده نصيبم پر شد زمى داغ تو پيمانه ام امشب

تا آنكه جدا از پدر خويش نباشم اى جان تو برو همره جانانه ام امشب

عيبم مكن اى دل كه زهجران رقيه عليها السلام چون «ياسر» دل سوخته ديوانه ام امشب

خوناب اشك

ماه شفق گون ز كجا آمدى از چه در اين تيره سرا آمدى

در شب تاريك منِ خسته دل نيمه ى شب جلوه نما آمدى

چشم و چراغ على و فاطمه گوشه ى ويرانه چرا آمدى؟

پاى پُر از آبله دارم پدرخسته دلم، بهر شفا آمدى

منتظر رؤيت تو بوده ام ديدن دختر ز وفا آمدى

آه كه نشناختمت روى نى گرچه به نى همره ما آمدى

سير كنم رأس پُر از خون توحال كه از كرب و بلا آمدى

مى چكد از چشم تو خوناب اشك از چه چنين غرق عزا آمدى

اشك شمع

جانِ بر لب رسيده دارم من قدِّ از غم خميده دارم من

سرِ در خون نهفته دارى توچشمِ در خون تپيده دارم من

ديگر اى مه متاب كز رأفت آفتابى دميده دارم من

آه و افسوس روى دامانم سرِ از تن بريده دارم من

ديده بگشا كه از غمت بابارنگِ از رخ پريده دارم من

باغبانا ز هجر بى تابم خار ماتم به ديده دارم من

«ياسر» از شوق ديدنش چون شمع اشكِ بر رخ چكيده دارم من

عطش ديدار

عمّه! امشب گوهرى دارم تماشاكردنى بهتر از گوهر، سرى دارم تماشاكردنى!

يوسف زهراست مهمان منِ ويران نشين ميهمان نه، دلبرى دارم تماشاكردنى

آسمان هم چشم بگشوده ست بر ويرانه ام چون كه امشب اخترى دارم تماشاكردنى

گر چه تاريك ست مأوايم، ولى از خاك و خشت كنج ويران، بسترى دارم تماشا كردنى!

من به ياد لعل پاكت كز عطش خشكيده بوداى پدر! چشم ترى دارم تماشاكردنى

اين چنين در پشت ابر آيا شفق را ديده اى؟!نيلى از كين، پيكرى دارم تماشاكردنى!

ميكده ويرانه، من سرمست از شوقِ وصال در كف خود ساغرى دارم تماشاكردنى

«ياسر» از داغ پدر در بيقرارستان دل مثل لاله، آذرى دارم تماشاكردنى

در آرزوى وصل

نشد وصل پدر آخر نصيبم چه سازم من كه تنها و غريبم

ندارم آرزويى جز وصالت كجايى اى پدر جان، اى حبيبم

چه سازم گر به بالينم نيايى اميدم، هستى ام، والا طبيبم

اجابت در دعاى هر غريبى ست بيا بابا كه در «امَّن يجيبم»

يتيمان را شكيبايى محال است از اين رو بى قرار و بى شكيبم

ز نى گاهى دو چشمت سوى من بودبه ياد آن دو چشم دل فريبم

گهى بر صورتم زد خصم سيلى گهى با تازيانه زد نهيبم

ز هجرش جان سپارم «ياسر» امشب نشد وصل پدر آخر نصيبم

شوق ديدار

گرفتم بار هجرانت به شانه چه كرده با من اين خصم زمانه

به شوق ديدنت گرديده نيلى رخ از سيلى تنم از تازيانه

بازگشت قافله از شام به سمت كربلا (اربعين)

بازگشت

خونين جگران به نينوا برگشتندجان بر لبشان رسيد تا برگشتند

تا آن كه به لاله ها طراوت بخشنديكبار دگر به كربلا برگشتند

اربعين حسينى عليه السلام

تا آن سوى مرز روشنى

آن كه مى جويد حريم كربلا را زينب است آن كه مى بويد نسيم نينوا را زينب است

آن كه سمت تشنگان عرصه ى آزادگى كرد جارى چشمه ى آب بقا را زينب است

آن كه همپاى به خون غلتيده گان كربلامى نشاند روى لب «قالوا بلى» را زينب است

آن كه با يك باغ اشك پرپرش در قتلگاه دور كرد از پيكر گل نيزه ها را زينب است

سر شوريده

به روى دامن افشانم گلاب ديده خود رامگر جويم گل در خاك و خون غلتيده خود را

اگر بشناختم مشكل ترا در قتلگه، دانم تو هم مشكل شناسى خواهر غمديده خود را

به ياد حنجر خشكيده ات آبى ننوشيدم مگر از اشك تر كردم لب خشكيده خود را

تو مى دانستى از هجر رخت جان بر لبم آيدكه با من همسفر كردى سر بُبريده خود را

به روى نيزه ديدم تا كه سرگردانيت را من زدم بر چوبه محمل سر شوريده خود را

شوم تا سايبان تربتت اى آفتاب دين زِ ره آورده ام قدّ كمان گرديده خود را

ز داغش لاله هاى اشك «ياسر» چيدم از ديده نثارش مى كنم اين لاله هاى چيده خود را

بوى گل

دل هوايى بود در كرب و بلايت سر زدم بى حضورت شعله ها بر جان هر اختر زدم

بر سر سودايى خود از فراقت يا حسين گر چه شد مويم سفيد امّا سيه معجر زدم

تا كه ديدم پيكرت بى سر فتاده روى خاك خم شدم گلبوسه بر رگ هاى آن پيكر زدم

سر زدى تا از سپهر نيزه ها اى ماه، من سوختم بر چوبه محمل ز ماتم سر زدم

غير تصويرى نماند از خواهرت، دانى چرابارها در اين سفر چون بسملى پرپر زدم

گاه بودم با پسر همدرد گاهى بى قرارشانه بر موى پريشان گشته خواهر زدم

بوى گل پيچيد در گلزار سرخ كربلاتا گلاب اشك خود بر تربت اكبر زدم

هر كه بر يك خيمه سر مى زد ز ماتم ليك من سر بر آن خيمه كه بُد گهواره اصغر زدم

تا بماند باغ دين «ياسر» طراوت بخش دل شبنمى از اشك بر گل هاى پيغمبر زدم

بستر طوفان

چشم را بى رخ تو چشمه جوشان كردم چهره را از غم تو بستر طوفان كردم

سر تو بر سر نى ديدم و در محمل غم به پريشانى خود موى پريشان كردم

خصم ميزد به لبت چوب كه من ناله كنان سوختم از غم و صد چاك گريبان كردم

گرچه يك لاله زتو ماند به ويرانه ولى كنج آن غمكده را همچو گلستان كردم

در فراقت نه سرى ماند مرا نى سامان روى بر تربت تو بى سر و سامان كردم

ساختم پيكر خود را سپر تير بلادر ره عشق تو من ترك سر و جان كردم

شانه بر موى پريشان يتيمان زده ام گرد غم پاك ز رخساره آنان كردم

خون دل خوردم و يعقوب صفت اى «ياسر»گريه بر فُرقت آن يوسف كنعان كردم

هجرت آفتاب

اى به گرداب حوادث بحر ماتم را سفينه اشك ها دارم به ديده داغ ها دارم به سينه

همسفر برخيز و بنگر با هزار اندوه و ماتم بر مزارت جاى لاله ناله آورده سكينه

من كه همراه تو بودم آمدم با تو ز يثرب بى تو از كرب و بلايت مى روم سوى مدينه

سايبان تربت تو قامت همچون هلالم تيره شد روزم ز هجرت آفتاب بى قرينه

در مسير شام و كوفه باسنان و تازيانه دشمنانت كودكان را مى زدند از روى كينه

مانده در كنج خرابه دخترت امّا برادراز دو چشم خواهر تو خون رود در اين زمينه

برگ برگ دفتر تو لاله گون گرديده «ياسر»شعر خون رنگ تو باشد همچو گوهر در خزينه

چراغ آسمان

در اين وادى مرا آورده بويت دلم پروانه شد پر زد به سويت

در اين ماتم سرا برگشته ام من چو گردون از غمت سرگشته ام من

همه رنجم، همه سوزم، همه اشك چو شمع شعله افروزم همه اشك

گلم اينجا، خدا شمشادم اينجاچه مى شد با تو جان مى دادم اينجا

اگر خواهى غم زينب بدانى نماند از من به غير از نيمه جانى

دلم مى خواهد از دل خون فشانم برايت قصه هاى دل بخوانم

دلى كز تيغ ماتم پاره پاره ست ضمير آسمانش پُرستاره ست

ز بعدت داغ را تفسير كردندتمام عشق را زنجير كردند

بى قرار

از فراق جانگدازت بگذرد گر اربعينى دارم از داغ جگر سوز تو قلب آتشينى

خسته دل آشفته حال و بى قرار و غرقه در غم بود اميدم تا كه زينب را به اين حالت نبينى

همچو پيشانى تو كز سنگ كين بشكسته دشمن هم دل بشكسته دارم هم كه بشكسته جبينى

بعد تو جز لطف حق ديگر نماند از بهر زينب نى اميدى، نى پناهى، نى كه يارى، نى معينى

مى برد از دل مرا غم تا كه نامت مى برم من اى كلام الّه مرا چون عطر قرآن مبينى

هزاران اربعين

دلم از درد و داغ اندوهگين بودگل سرخم در آغوش زمين بود

گذشت از داغ او يك اربعين ليك براى من هزاران اربعين بود

حركت قافله از كربلا به سوى مدينه

شعله تا آسمان

مى روم از كوى تو، اى مه من يار من اى كه بود روى تو شمع شب تار من

با تو دل خسته ام آمده در كربلابى تو به يثرب رود اين دل خونبار من

مى رود از كربلا قافله در اشك و آه خفته در اين دشت غم قافله سالار من

هر كه ببيند ز من قامت خم گشته رامى شود آگاه تر از غم بسيار من

سوى وطن مى روم بى تو برادر ولى آيد از آن سوىِ دل داغ بديدار من

از غم تو بارها گريه نمودم ولى گرد و غبار غمت مانده به رخسار من

با چه دلى از برت جانب يثرب روم خيز وبيا همرهم اى دل و دلدار من

آه كه گلگون شده رهگذر چشم من آه كه ماتم زده تكيه به ديوار من

سوختگان داغ هفتاد و دو تن

اى شهر مدينه در عزا آمده ايم در شور و نوا ز نينوا آمده ايم

ما سوختگان داغ هفتاد و دو تن از كوفه و شام و كربلا آمده ايم

در ورود قافله به مدينه

رباعى ها

گوهر ناب

اى روح صلات يا ابا عبداللَّه وى آب حيات يا اباعبداللَّه

از شعله هجر روى تو مى سوزم اى جان بفدات يا اباعبداللَّه

همصدا

بيگانه ز خويش و آشنايم با تودر خواندن عشق هم صدايم با تو

اى رهسپر تربت خونين حسين ره پوى ديار كربلايم با تو

دل باختگان كربلا

ما خاك ره اهل ولاييم حسين آميخته با رنج و بلاييم حسين

عمرى ست كه با حسرت و غم مى گوييم دل باختگان كربلاييم حسين

در حسرت كربلا

آنقدر غمت به جان پذيريم حسين تا قبر تو را به بر بگيريم حسين

مپسند كه ما سوختگان غم تودر حسرت كربلا بميريم حسين

جلوه عشق

ما موج بلند پهنه درياييم طوفان خروشان دل صحراييم

آغوش گشاى وجلوه عشق ببين افسرده مباش كربلا مى آييم